lunedì 1 ottobre 2018

Tra imbidia e imbidia - versione logudorese (di Tra invidia e invidia) di Antonio Altana


S’imbidia! La imbicas in totu e 
in donzi logu o in duos assumancu 
umanos de deghentzia chena nue

chi chin su tertzu si medin su bancu 
de zuighes o istrinas de meritu
chi atichende in liga e a isfrancu

sa cumbalida mirat cun diritu
e reduet s’umana variedade
a un’esser ebbia pro su profitu.

Imbisitat piatas de tzitade
chi de s’umana corza sun bidriera…
e in caminos a rughe at calidade

de si fagher in bator cun manera
de restare intrea mudende grados
e irrajende simbulos-bandera

de chie passat procurende ifados
cun frascia aspra a ranchidore sicu
de s’ungia in s’oju de malefadados. 

Prite s’imbidia in cuadu imbicu
ponet grae in donzunu disaura
e tra coro e cherveddos a isticu

carculat s’impossibile mesura
de canta ausentzia presunta
o bera de sa cosa chi procura’

forrojende in su coro a lama unta
calancos de mancantzia criados
pro prenare ebbia chin un’agiunta

de montes altos de benes bramados
e a similes suos atribuidu
e mantessi da isse imbidiados

e in cuss’unu si sentit avilidu
brivu de tale bene e disgrasciadu.
Gai -sende segreta- no ant olvidu

e restat bia che marcu no cuadu
e in presse mandada a frisu anzenu
chi dat anneu a su benefitzadu

pro timore chi ungias de velenu
lu lassent chena gradu e acunortu.
Cheret finas si a bortas mirat prenu

sugetu in forma d’astiu ch’at raportu
cun sa musca caddina cussizera
de ruinas ebbia e iscunfortu…

Deo puru de viscios in passera
apo che totu -males in refrega-
e s’ispessia de imbidia mi dispera’

prite campat e bivet a sa tzega 
in cussu chi possedit intestadu.
A onzunu chi colpat brivat mega

de abbertire ateru siddadu
e iscoberrer sensu generale:
bisiones de anneu at allatadu

e ca l’ impreat sempre pro su male
bi crebat isse puru in su velenu.
Fort’est s’imbidia, forsis geniale

adata a diferente repienu 
cun massa manna de cunformidade
capatze ‘e separare pessu e alenu

de dissignu, e bilantza e poi chircade
chi a nemos naigantes de sa bida
su culu in sa sentina li parade

o li benzat trucada sa partida.
Omine sia che “Omina” chepare
e donzunu in propria resessida

apat sos bantos e su giustu altare

cantu diligas isperimentadas
sas pecas innossentes d’ammentare.

Ateru narrer lasso tra siccadas
de istrinadu istòigu moralismu
bisende sas sofias comunadas.
                       Antoni Altana
Nota - Trovo una corrispondenza di sensibilità e di intenti davvero sorprendente e, in soprammercato, una tensione metrica e sonora che solo il profondo e colto possesso delle due lingue (sardo-logudorese e italiano) può consentire. La pubblico sul post, a mio onore e a suo merito, per tutti i sardi che sanno ben valutare i poeti che hanno abbandonato i musei per vivere col verso il senso e la parola dei vivi,
 Antonio Altana, hai la mia più sincera e convinta ammirazione! (B. M.)

Nessun commento:

Posta un commento