Visualizzazione post con etichetta Poesia in due idiomi. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta Poesia in due idiomi. Mostra tutti i post

domenica 2 gennaio 2022

Bianca Mannu e Antonio Altana: unità tematica in due lingue per SOGNARE D'AUTUNNO






Un’atera poesia de Bianca chi dat s’adiosu a cust’ateru annu chi si tancat pintu cun immazine atunzina e chi perdurat tantu longa cantu est bistadu s’annu intreu.
Custu istile poeticu sou no istuzigat ebbia s’italianu ma mi custringhet cun donosu piaghere a chilcare frasarios originales chi arrichint cuntzetos pagu impitados de su sardu.
Antoni Altana
[Questo suo stile poetico non stuzzica solamente l’italiano ma mi costringe piacevolmente alla ricerca di frasi originali che arricchiscono concetti non abusati nella parlata sarda.]
Brotare bisos che fàlina foza
chi palpidat in soglias de s’eddia
de una curtza die de Sant’Andria
chi ruet e solvet in umbras sa oza
Coglit in cussa fune inumidida
paraulas surdas de filos tirados
-che rundines pro bolu oriolados-
chi negat a bividu s’ingroghida.

Sognare d’autunno - inedita di Bianca Mannu
Sogni. Gemmare sogni come foglie
decidue - palpitanti sulle soglie
d’un giorno breve di novembre
che riverso si scioglie nelle ombre
Raccoglierli inumiditi sulle corde
dei fili tesi tra le parole sorde -
quasi rondini in procinto di partire -
per negare al vissuto d’ingiallire.

venerdì 21 maggio 2021

All'ultima svolta = A s'ultima bortada (Italiano / sardo-logudorese Mannu - Altana)

 


A s’ultima bortada 


Arrughidas o mes’istudadas

lumeras biddas de s’intragna tua –

leant caminu inconnotu

ch’ispibinat iscazos de fumadigos.

Moer de velas e remos presu a tzipos

forsis da unu Deus chi non ti amat

o dae fadu chi non si declarat.

Pro chi testarda aspresa de respiru

azulit cussas betzas franzas tuas

a remare continu

acherra a cussa basa disprejada.

Est custa umanidade de su fadu:

chi mirat s’imbidibile – ma non su chi prevedit

forsis pro disizare s’evidente.

Misteriosu in tempus e usantzia

fadu marcadu a caldu

cun andare isfrenadu

in bundas de inferchidas ganas –

balu moribundas – e como apuntziadas

apagadas dae mossos d’aria istraca.

Fit avreschende cando ti sigheit

che ivelu cussas noas.

Tempus inchesu de ispantu e giogu

fit su tou chena lacanas – a iscias birdes:

chena timores de bi poder bisare

s’ausentzia tua briva de assustu –

che brincare una die de iscola.

Cunfortada: dias aer apidu alas –

A s’ultima bortada.

Arrughidas o mes’istudadas

lumeras biddas de s’intragna tua –

leant caminu inconnotu

ch’ispibinat iscazos de fumadigos.

Moer de velas e remos presu a tzipos

forsis da unu Deus chi non ti amat

o dae fadu chi non si declarat.

Pro chi testarda aspresa de respiru

azulit cussas betzas franzas tuas

a remare continu

acherra a cussa basa disprejada.

Est custa umanidade de su fadu:

chi mirat s’imbidibile – ma non su chi prevedit

forsis pro disizare s’evidente.

Misteriosu in tempus e usantzia

fadu marcadu a caldu

cun andare isfrenadu

in bundas de inferchidas ganas –

balu moribundas – e como apuntziadas

apagadas dae mossos d’aria istraca.

Fit avreschende cando ti sigheit

che ivelu cussas noas.

Tempus inchesu de ispantu e giogu

fit su tou chena lacanas – a iscias birdes:

chena timores de bi poder bisare

s’ausentzia tua briva de assustu –

che brincare una die de iscola.

Cunfortada: dias aer apidu alas –

Cunfortada: dias aer apidu alas –

morta: onzi bene mundanu

dias aer biadamente lassad’andare –

asi comente – finghende – sa mannedda

ti cumbinchiat chi olende dae susu

aiat apidu sighidu onzi tou cuntentu

onzi birde ispassizu in donzi padru

onzi duda de mundu innoghe in basciu.

S’ingurdimine deidade de Cromo

Tancat in mitu s’angustia de ratza.

Ma est tou su tempus matanosu de sa coa:

Non restat che andare aisetende –

A sulos e isbrufos – chena ghia su coro –

Oriolada in fundu a unu letu –

partida in anneos cuntrapostos:

si currer a s’istatzione sua

o fingher de iscosire a caru fadu

una o prus pasadas de ispera…

comente si su simplitze poi

diat poder cun ispinas dare rosas.

che tale poi poterat abberrer

punzu tancadu pro ti dare colpu

- como! – cussu pinzu chena nome –

cussu - non cunfessadu –

chi a su poi cuadu as arribbadu

che aparinadu contu

pro nou iscampu da ultima sorte.

Vana! – comente ischias e coment’ischis.

Un’apuntu:

Su nostru tempus de gosu,

intro s’istrinta musarola de su covid,

si ch’iscudet in su respinghidu cunsideru

de sos iscascios acabbadores longos e curtzos

trancuiglios o dolorosos e de botu los burrat

dae oros de pessu, oriolos chi sunt frecuentes

in sos betzos. Issos (e deo tra issos) unu pagu

leant allizu dae sos rajos de s’issoro sole

moribundu e poi unu pagu s’arritzant

illonghende-si pro aggantzare rajos manzaniles

chi esistint abbia in s’ammentu.

 

All'ultima svolta - 

Affiochite o semispente

le luci della tua città interiore -

prendi un cammino ignoto

che sgrana frane di fuliggine.

Di vele e remi il moto è messo ai ceppi

forse da un Dio che non ti ama

forse dal Caso che non si dichiara.

Eppure l’asperità caparbia del respiro

eccita tuoi obsoleti lembi

a remare e remare

verso il Capolinea detestato.

È questa l’umanità del Fato:

vedere l’invisibile – ignorare il prevedibile

e poi – forse - volere l’irrefutabile.

Misterioso nel tempo e nella prassi

fu impresso a caldo il Fato

con cadenza irreversibile

sul rigoglio di appetiti inoculati –

ancora un poco vivi – adesso rastremati –

che paghi a boccate d’aria stanca.

Era appena l’alba quando ti raggiunse

come rivelazione la Novella.

Il tempo fiammante di sorprese e giochi

era tuo senza frontiere - a verde aiola:

senza patemi potevi vagheggiare

la tua assenza priva di spavento –

come bigiare una giornata a scuola.

Rassicurata: avresti avuto ali -

se morta - e ogni bene mondano

avresti beatamente sorvolato –

così come - mentendo - la nonna

ti persuadeva che volando da lassù

avrebbe seguito ogni tua gioia

ogni tuo verde spasso su ogni prato

ogni tuo dubbio sul mondo di quaggiù.

L’ingordigia e la deità di Crono

chiudono in mito l’angoscia della specie.

Ma tuo è il tempo faticoso della coda:

non resta che andare rimanendo -

a soffi e sbuffi - in folle il cardias –

smaniosa in fondo a un letto -

divisa in ansie contrapposte:

se affrettarti alla Stazione ovvia

o fingere di scucire al Fato esoso

una o più soste speranzose …

Come se il semplice Poi

potesse con le spine dare rose.

Come se quel Poi potesse aprire

il chiuso pugno per donarti d’un colpo

- ora! – quel bene senza nome -

quello – non confessato –

che al Poi segretamente hai riservato

come saldo di conto

per altro scampo dalla finale sorte.

Inutilmente!- come sapevi e sai.


 Nota di Bianca per Antonio Altana - Considero Antonio Altana un Autore di grande sensibilità poetica e bravura espressiva e significativa. Il sardo-logudorese ha offerto nel passato così come attualmente, esempi di singolare raffinatezza poetica. Certamente Antonio Altana, non solo si è alimentato di essa, ma ha continuato e continua a mantenere, da esule in Penisola, non solo un profondo legame con la cultura e la lingua natie, ma ne approfondisce le possibilità creative aprendosi alle tematiche della cultura nazionale ed europea con le note ambivalenze. E in virtù di questa postura, Altana mette in azione con grande perizia il suo idioma confrontandosi in modo efficace e squisito con i temi di questa inquieta contemporaneità.